× سلام دوست دارم در اين وبلاگ مطالب زيبا و خواندني بنويسم تا اونهايي كه اين مطالب رو مي خونند لذتببرند و شاد بشوند ونكات اموزنده و مفيدي رو ياد بگيرند

آدرس وبلاگ من

sara-ah.goohardasht.com

آدرس صفحه گوهردشت من

goohardasht.com/narges592

لیست دوستان

davod

babak

touhid

afsaneh

davod

ali

???

??????

saraمشاهده تمام دوستان

گروهای عضو شده

حامیان دکتر رائفی پور

جملات الهام بخش

انجمن اهدای عضو

خدا تنها یار من

sara مشاهده تمام گروهاي

چرا رنج می بریم؟

می گویند ادمی هر انچه را باوردارد زندگی می کند یعنی جهان ایینه ای است که انعکاس باورهای مارا باز می تاباند

این یعنی قدرت خلقت دردرون خودانسانها نهفته است..اما چرا باورنداریم قدرت خلق زندگی مان را به ما داده اند.چرا می ترسیم ازتصورکردن اینکه ما خالق زندگی خود هستیم

ما باورنمی کنیم چون به ما یاد داده اند که خودراحقیر وکوچک ببینم.به ما یادداده اند قانع باشیم.بیشتراز گلیم خود پای مان را دراز نکنیم.به ما یاد داده اند که محدودیم.ونباید آرزوهای بزرگ داشته باشیم

دلی که قراربودبشود.خانه عشق ومحبت.شد خانه ترس.دلهره،حسد،کینه،واینگونه ما خدارا دوتا کردیم.شرراخلق کردیم وبه خدا نسبت دادیم.خشم را خلق کردیم وبه خدا نسبت دادیم..نفرت وترس را آفریدیم وبه خدا نسبت دادیم

درحالی که تمام اینها یک احساس بود.احساسی که قراربود در اختیار ما باشد.ابزاری بود برای بهتر زیستن مان مثل احساس درد.شادی.غم.اینها همه خصلت های انسانی هستند برای زیستن.اما ماهمه اینهارا نیروی فلج کننده زندگی قرار دادیم

چون فراموش کردیم خدا خالق است نه پادشاه وحکمرانی چماق بدست.که تا خطا کردیم مجازاتمان کند.خدا فقط خالق است وعاشق بی قید وشرط مخلوقات خویش.نه قاضی که بنا به خوب وبدبودن ادما حکم صادر کند.

به قول شاعری "من بد کنم وتو بد مکافات دهی .پس فرق میان من وتو چیست خدا

نه خدا هیچ کسی را مجازات نمی کند ما اگر بد می بینیم."بار کردار بد خود می بریم

این را فراموش کردیم که هر چه کنیم به خود می کنیم.واین باعث شد روحمان این همه رنج را تحمل کند.قصه زندگی خودرا در تاریکی نوشتیم ودرحسرت روشنایی سوختیم.با چشمان بسته درتاریکی ماندیم وقصه های دیگران شنیدیم وباور کردیم

ودر سایه باورهای دیگران برای خود زندیگی ساختیم.ودلخوش به شنیده ها دیده هارا هم نفی کردیم.چون جرات رو به شدن با حقیقت را نداشتیم.چون به ما گفته بودند کوچکیم و حقیقت بزرگی در باورمان نگنجید.وکوچک ماندیم هر روز این مقیاس کوچکتر شد.تا مارادر حجم جسم خاکی اسیر کردند

اری،برای مهار انسان، برای حکومت بر او باید اورا حقیر کرد باید کوچکش نمود.زیرا اگربداند چه موجود با شکوهی است. حکومت براو محال می شود

پس باید رنج را به او تلقین کرد.باید غم را به خوراند وباید اورا وادار کرد تا اعتراف کند زندگی جز اجبار به زیستن نیست.جز روزهای تلخ وسخت وناکامی نیست

هر کس پا ازاین دایره بیرون نهد عاصی وهنجار شکن وشورشی نام خواهد گرفت ومجازاتی سخت در انتظار اوست

انسان مهار شدنی نیست حداقل کسانی که روح بیداری دارند این را می فهمند وبرای همین است که جنگ وخونریزی وقتل وکشتار هنوز ادامه دارد.نمی شود ادمی رادر حجم کوچک تن اسیر کرد

که این بسی رنج اور وتلخ است.وانسان تازمانی که خدارادرزندگی اش پیدا نکرده همواره درزنج خواهد زیست.خداوند ایه هایش را در طبیعت ودر لحظه لحظه زندگی مان جاری کرده است.وتو اگر اندکی خودرا از دغدغه های زندگی رها کنی اورا خواهی یافت وبرای همیشه از زنجیدن رها خواهی شد.خدا منتظر ماست ودر تمام لحظه ها ماراتماشا می کند.تا تو برگردی واورا ببینی.او همواره نگاهش به توست

تو کجا را می نگری که این همه رنج می بینی؟؟؟

شنبه 29 مرداد 1390 - 11:44:26 AM